Όριον έθου, ό ου μη παρελεύσονται … (του Μάρκου Μπόλαρη)

Από το 2016 μέχρι και φέτος μια άλλη Σύνοδος Κορυφής θεσμοθετήθηκε, η Σύνοδος των Μεσογειακών Κρατών- Μελών της Ευρωπαικής Ένωσης, η Σύνοδος του Νότου, όπως ευσύνοπτα λέγεται, αφού μετέχουν Κύπρος, Ελλάδα, Μάλτα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, η Σύνοδος των Επτά. Συνέρχεται κατ΄ έτος με διαφορετική διοργανώτρια χώρα και θέματα οικονομίας, ασφάλειας, μεταναστευτικών ροών, ευρωπαικών πολιτικών και ευρωπαικών κονδυλίων συμπεριλήφθηκαν στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων και στην Κοινή Διακήρυξη που υιοθετήθηκε. Μια πρωτοβουλία που επιδιώκει να καταστεί «μια θετική συμβολή στον διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης». Υπογραμμιστέον το γεγονός ότι η Σύνοδος του Νότου πρωτοσυγκλήθηκε αμέσως μετά την καθοριστική τομή της σημαίνουσας γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά αποχώρησης της Μεγάλης Βρεττανίας από την Ευρωπαική Ένωση.

Και καθώς τούτες τις ημέρες επανεντρύφησα στις αιχμηρές, ού μην αλλά και προφητικές τοποθετήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, ιδιαίτερα εκείνες των ημερών θέσπισης και της ψήφισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, και ξανάκουσα τον Έλληνα Ηγέτη να αναρωτιέται από το βήμα του ελληνικού Κοινοβουλίου, εάν οδεύουμε προς μια Ευρωπαική Γερμανία ή προς μια Γερμανική Ευρώπη ( πόσο συγκλονιστικής αγωνίας η συμπύκνωση της διατύπωσης!) επιχειρώ μια αναδρομή ιστορική, θρησκευτική, γεωπολιτική, γεωστρατηγική των πολυαιώνιων ευρωπαικών συνόρων που τέμνουν την Ευρώπη, ορίων που σημάδεψαν δύο ποταμοί, ο Δούναβης και ο Ρήνος, αρχαίων συνόρων που η Ευρωπαική Ένωση επιχείρησε ή μήπως που ακόμη επιχειρεί την κατάργησή τους. Τούτο δε είναι καίριο για εμάς, τους πολίτες μιάς χώρας κι ενός λαού που κατέγραψε το πρώτον, σε βάθος χρόνου, τούτα τα σύνορα, είναι καίριο να προσεγγίζουμε εν επιγνώσει τα τεκταινόμενα πολιτικά και γεωστρατηγικά γεγονότα και να αντιλαμβανόμαστε και να αναλύουμε ορθώς τα φαινόμενα υπέρ της εξωτερικής πολιτικής, των μειζόνων εθνικών μας ζητημάτων, της σωστής αξιοποίησης συμμαχιών και της έγκαιρης προετοιμασίας μας ως του Προμηθέως επίγονοι και ουχί ως του Επιμυθέως !

Προτείνω για να απαντήσουμε να ανατρέξουμε στις πρώτες των πηγών μας, στον προπάτορα της παγκόσμιας Ιστορίας και της Γεωγραφίας, στον Αλικαρνασσέα Ηρόδοτο, τον φίλο του Περικλή των Αθηνών. Ο Ηρόδοτος διωγμένος από τον τύραννο της πατρίδας του, αξιοποίησε την εξορία και μεταβαλλών το δυστυχές αυτής σε ευκαιρία, ταξίδεψε όσο ελάχιστοι της εποχής του στην γνωστή τότε Οικουμένη και κατέγραψε τα ιστορικά τεκταινόμενα του καιρού του, άλλωστε του οφείλουμε πάντα τα σχετικά με τους Περσικούς Πολέμους, τοποθετώντας τα στον γεωγραφικό χώρο, χώρο που γνώριζε ιδίοις όμμασιν από τα ταξίδια του. Ναι, είναι πρώτος ο Ηρόδοτος που αναφέρει τον Ίστρο, ήγουν τον Δούναβη, ως απώτατο κρίσιμο βόρειο σύνορο κι είναι ο Ηρόδοτος αυτός που μας περιέγραψε την εκστρατεία που επιχείρησε ο Μέγας Βασιλεύς των Περσών, ο Δαρείος, εκστρατεύσας κατά των πολεμοχαρών αλογατάδων Σκυθών με εκατόν χιλιάδες πολεμιστών και εξακόσια πλοία να τον ακολουθούν παραπλέοντας. Ο Έλληνας μηχανικός Μανδροκλής γεφύρωσε τότε τον Βόσπορο με τα πλοία που διέθεσαν οι Ιωνικές πόλεις , ώστε να διαβεί το πρωτοφανές στράτευμα των Ασιατών, κι ο ίδιος ξαναγεφύρωσε τον ποταμό Ίστρο (Δούναβη) ώστε να διαβεί ο βασιλικός στρατός το απώτατο όριο και να ξεχυθεί στην χώρα των Σκυθών, των ταχύτατων ιππέων που ως μάστιγα ταλάνιζαν την αυτοκρατορία. Εκπληκτικές οι λεπτομέρειες που μας έχει παραδώσει ο Αλικαρνασσεύς, όπως το γεγονός ότι οι Σκύθες κατάφεραν να ανατρέψουν τον όλο σχεδιασμό του Μεγάλου Βασιλιά και του ανίκητου στρατού του παρασύροντάς τον στά βάθη της χώρας τους, στα τενάγη της στέππας, παρακολουθώντας τον σε μια προέλαση καταπόνησης κι εξουθένωσης, αποφεύγοντας να τον αντιμετωπίσουν σε κατά μέτωπον μάχη, συνεχώς παρενοχλώντας τον και προκαλώντας σημαντικές φθορές σε προσωπικό και υλικό με αιφνιδιαστικές ιππικές επιδρομές, έτσι ώστε τον υποχρέωσαν προς τοις άλλοις και λόγω έλλειψης τροφής για ένα τόσο τεράστιο στράτευμα, σε υποχώρηση αμαχητεί ! Ταύτα δε πάντα εγένοντο λίγους μόνον χρόνους πρίν από τις εκστρατείες των Περσών κατά των Ελλήνων και τις δάφνες του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών, της Σλαμίνας, των Πλαταιών, ήγουν το 512 π.Χ. !

Έχει σημασία να συμβουλευτούμε τον γεωφυσικό χάρτη της ευρωπαικής ηπείρου ώστε να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι τον ιδιαίτερο συμπληρωματικό τρόπο με τον οποίο αυτοί οι δύο ποταμοί, ο Δούναβης και ο Ρήνος , διαιρούν την Ευρώπη σε βορρά και νότο ! Κι τούτο έχει σημασία καθοριστική για την συμπλήρωση της γεωγραφικής γραμμής άμυνας και οχύρωσης της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, της οποίας τα βόρεια σύνορα μέσα στον ευρωπαικό χώρο χαράχτηκαν από τα θολά ρεύματα του Ρήνου και του Δούναβη, σύνορα για την διατήρηση των οποίων χύθηκε στους αιώνες άπειρο αίμα κι απαιτήθηκαν ανείπωτες θυσίες για την διατήρησή τους.

• Για να μαθαίνετε πάντα όλα τα νέα, κάντε like στη σελίδα μας olanea.gr

«Άλυν ποταμόν διαβάς, μεγάλην αρχήν καταλύσει» ήταν η Δελφική απάντηση στο βασιλιά Κροίσο της Φρυγίας, όταν ετοιμαζόταν για να αντιμετωπίσει τον Μεγάλο Βασιλιά Κύρο των Περσών, κι αυτήν την λοξώς δοθείσα απάντηση της Πυθίας κρατώ κατά νούν, καθώς ετοιμάζομαι να αναφερθώ στην απίστευτη συντριβή, την κατάλυση μεγάλης αρχής, του Ρωμαικού Στρατού, στο Τευτομβουργιανό Δρυμό, στη σημερινή Κάτω Σαξονία, τον Σεπτέμβριο του 9 μ.Χ., επί Αυτοκράτορος Οκταβιανού Αυγούστου, πεντακόσιους χρόνους μετά τον Δαρείο. Εδώ οι βάρβαροι δεν ήταν οι Σκύθες, αλλά τα γερμανικά φύλα, Χερούσκοι, Μάρσοι, Βρουκτέροι, Χάττοι, Καύκοι υπό τον Αρμίνιο, ενώ οι αιφνιδιασμένες τρείς ρωμαικές λεγεώνες, κι αριθμητικά υπέρτερες, όδευαν στην παγίδα των δασωμένων στενών του Kalkriese, μακράν του τεθέντος βορείου ορίου που σηματοδοτούσαν οι αένες ροές του ποταμού Ρήνου, υπό την ηγεσία του εμπειρότατου στρατηγού Πόπλιου Κουιντίλoυ Βάρου. Καταγράφηκε τότε μια από τις χειρότερες ήττες του ρωμαικού στρατού και ήταν τέτοιο το δέος της συντριβής ώστε οι κωδικοί των Λεγεώνων αυτών (XVII, XVIII, XIX) δεν ξαναχρησιμοποιήθηκαν ποτέ.

Αρκεί να συνεχίσει την ανάγνωση των ιστορικών δρωμένων των αιώνων που ακολούθησαν, όταν πλέον έδρα της Ρωμέικης Αυτοκρατορίας ήταν η Πόλις του Κωνσταντίνου για να διαπιστώσει την αιματηρότητα των αγώνων στο όριο του Δούναβη, από τον πέμπτο μετά Χριστόν αιώνα, για την αντιμετώπιση των κάθε λογής επιδρομέων της ασιατικής στέππας Γερμανικών φύλων, Ρώς, Αβάρων, Σλάβων, Γότθων, Βησιγότθων, Οστρογότθων, Βουλγάρων, Ούννων ατελείωτος ο αριθμός, αέναες οι μάχες, ωσάν την ροή του ποτάμιου ύδατος στον Δούναβη και στον Ρήνο. Κι όταν το σύνορο του Ρήνου έπεσε , τότε καταλύθηκε κι η Δυτική Αυτοκρατορία, αφού οι επιδρομείς κατέκλυσαν τα εδάφη της, ως πλημμυρίδα . Κι έμεινα για αρκετούς έτι πλέον αιώνες το σύνορο του Δούναβη , όριο το οποίο υπερασπίστηκε η Ρωμέικη Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης , της Νέας Ρώμης, ως το τέλος. Σημειώνουμε ότι το ίδιο όριο , βόρειο όριο, στάθηκε και για την Οθωμανική Αυτοκρατορία ο Δούναβης, για άλλα πεντακόσια περίπου χρόνια.

Έχει σημασία να ιδεί κανείς την θρησκευτική ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης, εκκλησιαστικά αλλά και πολιτισμικά, εάν αναλύει με βάση την συνοριοθέτηση στην Ευρώπη από το σύστημα Δούναβη – Ρήνου. Διαπιστώνει τότε ότι στον νότο αυτής της οριογραμμής η συντριπτική πλειοψηφία των πληθυσμών και λαών είναι στην Δύση Ρωμαιοκαθολικοί – με αναφορά στην Ρώμη – και στην Ανατολή είναι Ορθόδοξοι – με αναφορά μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε ιδρύθηκαν τα εθνικά κράτη και τα αντίστοιχα Πατριαρχεία – στην Κωνσταντινούπολη. Και βέβαια είναι γεγονός ότι η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση του Λουθήρου κόντρα στην Ρώμη και τον Παπισμό γεννήθηκε και εδραιώθηκε στα βόρεια του Ρήνου από τον Λούθηρο, ο οποίος γεννήθηκε και έδρασε σε περιοχές πλησιόχωρες του Τευτοβούργιου Δρυμού την Βιττεμβέργη, το Βάρτμπουργκ, την Ερτφούρτη, το Μάγκντεμπούργκ και στα 1517 θυροκόλλησε στον Μητροπολιτικό Ναό της Βιττεμβέργης τις 95 Θέσεις του με τις οποίες ξεκίνησε ο Λουθηρανισμός ως Μεταρρύθμιση της Καθολικής Εκκλησίας. Ούτε βέβαια ένας παρατηρητής των δρωμένων της ιστορικής διαδρομής της Ευρώπης θα αντιπαρέλθει χωρίς να αξιολογήσει τον Τριακονταετή Πόλεμο από το 1618 έως το 1648 που ξεκίνησε ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος ο Β΄ των Αψβούργων προκειμένου να επιβάλλει διά της βίας των όπλων τον Καθολικισμό, απέναντι στον οποίο στάθηκαν οι Προτεστάντες της Βόρειας Γερμανίας, οι βορείως του Ρήνου, σχηματίζοντες την Προτεσταντική Ένωση, με την οποία συμμάχησαν αμέσως οι Δανοί και οι Σουηδοί. Ο πόλεμος κατέληξε στην περίφημη συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 η οποία κατοχύρωσε τα δικαιώματα των Προτεσταντών Χριστιανών, επιτρέψτε μου, στην περίφημη Συνθήκη που ξαναεπικύρωσε το προαιώνιο όριο του Ρήνου που υπερασπιζόταν οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, του ήρεμου Ρήνου, στις όχθες του οποίου ο Μάρκος Αυρήλιος, ο Αυτοκράτορας στωικός φιλόσοφος και μαθητής της σχολής του Επίκτητου, συνέγραφε σε υπέροχα ελληνικά το περίφημον «Εις εαυτόν», φιλοσοφικούς στοχασμούς σε αφοριστικό ύφος, απαύγασμα της εμπειρίας μιάς πολυτάραχης ζωής, με κυρίαρχη έγνοια να απαντήσει στο καθοριστικό ερώτημα πώς δύναται ο άνθρωπος να κατακτήσει την ευδαιμονία !

Ναι, πάνω σ΄αυτήν την συνοριακή γραμμή, στα βόρεια σύνορα της Περσικής Αυτοκρατορίας του Δαρείου, της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της γραμμής διαίρεσης Καθολικών και Προτεσταντών,

Πάνω στα ίδια όρια , μετά την αποχώρηση των Βρεττανών από την Ευρωπαική Ένωση, κι η πρώτη, εν αρχή, αμυντική αντίδραση λαών και κρατών , κάτω από τις νότιες όχθες του Ρήνου και του Δούναβη. Την είπαν Συνάντηση των Μεσογειακών Κρατών – Μελών, την ονομάτισαν Σύνοδο του Νότου !