Βρε, καλώς τον καινούριο χρόνο! Έλα μέσα, καλέ μου! Βολέψου. (της Αναστασίας Κουνούπη)
Καλωσόρισες!!! Έλα, πέρασε μέσα και τακτοποιήσου κάπου άνετα. Όπου βρεις. Άπειρος χώρος και 365 μέρες για πάρτη σου! Πάρε θέση και κάνε τη δουλειά σου.
Όμως όχι σε παρακαλώ πάνω στον σβέρκο μου. Πήγαινε αλλού, έχει χώρο.
Sorry ρε συ, αλλά ούτε πάνω στο δέρμα μου! Το ζαρώνεις δεν το βλέπεις;
Really τώρα, θα κάτσεις στο μυγιάγγιχτο στομάχι μου; No way! Ούτε στη σπονδυλική μου στήλη, θα με καμπουριάσεις. Μακριά από τα κόκκαλά μου, με πονάς!!!
Τώρα πού πας; Όχι, όχι στο μυαλό μου! Πας καλά; Τι έχουν τα κουτιά που ξεφορτώνεις; Μνήμες αποτυχίας και σκέψεις απογοήτευσης; Ηττοπαθείς απολογισμούς; Ενοχές; Φόβο; Θλίψη γι΄αυτά που δεν κατάφερα; Σπόρους της μελλοντικής γεροντικής μου κατάθλιψης;
Φτάνει πια! Αυτό το έργο της κακής συγκατοίκησης με τον κάθε χρόνο που ΄ρχεται, το ζω σαν τη μέρα της Μαρμότας. Φτάνει! Το λέω και το εννοώ.
Αφού ήρθες, μείνε και συνέχισε ακάθεκτος το έργο σου. Κι αν αυτό είναι το να με τσακίζεις καθώς περνάς, εγώ θα πάω να παίξω σε άλλο έργο. Σ΄ αυτό που δεν με επηρεάζεις. Εκεί που όσο με πατάς θα δυναμώνω. Εκεί που δεν είσαι γραμμικός, που δεν υπάρχει το πονεμένο παρελθόν και το προβλέψιμο μέλλον, μόνο το «τώρα». Εκεί που θα λειτουργείς μόνο υπέρ μου. Και όσο θα αποκαθηλώνεις τις χαρές μου, εγώ τόσο θα εφευρίσκω τρόπους για να χαίρεται βαθιά η ψυχή μου.
Εσύ θα μου στέλνεις αρρώστιες για να με ρίξεις στο κρεβάτι κι εγώ θα σ’ ακολουθώ από πίσω και θα τις ξεριζώνω. Θα διαλύσω την κατάληψη του μυαλού μου από τις εμμονές αναξιότητας και αποτυχίας. Θα γελάω δυνατά, θα γράφω, θα διαβάζω, θα δημιουργώ, θα ονειρεύομαι. Δε θα σου παραδοθώ εύκολα, ρε! Μη γελάς… θα σε νικήσω!
Θα τρέχω, θα περπατάω με τις ώρες, θα ανεβαίνω στα βουνά, θα οργώνω θάλασσες και οι αντοχές μου θα τσακίζουν τη φαντασία σου τη μίζερη.
Πολέμους, πλημμύρες, φωτιές, Τέμπη και οπαδική βία θα μου στέλνεις εσύ, την πίστη μου πως ακόμα και τώρα όλα προλαβαίνουμε να τα ανατρέψουμε θα τσιρίζω μέσα στα αφτιά σου εγώ. Οικονομικές κρίσεις θα μου στήνεις, αποδεκατισμένες θα σου τις επιστρέφω. Κοινωνική στασιμότητα θα χτίζεις εσύ, με καινοτομίες και αναβαθμίσεις θα σου την γκρεμίζω εγώ. Και αυτές τις «καραμέλες», πως όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και πως δεν περνάει τίποτα από το χέρι μας, δεν τις τρώω, τζάμπα μου τις κερνάς.
Και όταν θα μου σιγοτραγουδάς τον στίχο από το τραγουδάκι του Αλκίνοου «Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι, μεγαλώνω, το χάνω κάθε χρόνο το παιχνίδι με τον χρόνο», εγώ θα σου φωνάζω «θα ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό».
Στο τέλος θα κρύβεσαι όταν με βλέπεις, θα αλλάζεις δρόμο, γιατί θα έχεις βαρεθεί να σκάβεις τον λάκκο μου και να πέφτεις μέσα εσύ.
Δε σε απειλώ, σε προειδοποιώ. Άντε, έλα τώρα, κόπιασε. Και άμα συμμορφωθείς, θα δεις, θα πάει καλά αυτό.
Α ρε χρόνε αλήτη -που λέει και η Πρωτοψάλτη- καλωσόρισες παλιόπαιδο.
Βρε, καλώς τον καινούριο χρόνο! Έλα μέσα, καλέ μου! Βολέψου (της Αναστασίας Κουνούπη)
*Η Αναστασία Κουνούπη είναι Advertising Marketing Manager
*To κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό meta magazino
Δείτε επίσης: META MAGAZINO: Διαβάστε το νέο τεύχος
- Για να μαθαίνετε πάντα όλα τα νέα, κάντε like στη σελίδα μας olanea.gr
