Και τώρα, τι; (του Κώστα Πασχάλη)
Πρωί Κυριακής με τα μάτια νυσταγμένα και βαριά και τον χειμωνιάτικο ήλιο να κάνει δειλές προσπάθειες για να διαπεράσει το πυκνό πέπλο της ομίχλης που είχε πέσει στην πόλη (οι λογοτεχνικές αναφορές δίνουν ειδικό βάρος στην αφήγηση) συναντώ έναν γνώριμο ηλικιωμένο κύριο που είχα πολύ καιρό να δω. Τα δικά του μάτια σαφώς πιο φωτεινά από τα δικά μου με κοίταξαν επίμονα εκβιάζοντας την καλημέρα. Πριν προλάβω να συνεχίσω το δρόμο μου, ακολούθησε το αναπάντεχο ερώτημά του, που έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία: ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ;
Με έπιασε εξαπίνης, όπως λένε. Τα νοητικά μου κύτταρα παρέμεναν εν υπνώσει οπότε χρειάστηκα κάποια δευτερόλεπτα για να κάνω τη μερική επεξεργασία του ερωτήματος. Απορρίπτοντας το ενδεχόμενο να αναφέρεται στο φορολογικό νομοσχέδιο που απειλεί με αφανισμό τους επαγγελματίες (το οποίο μάλλον δεν τον αφορούσε), σκέφτηκα να ανασυνθέσω τα υπάρχοντα στοιχεία: Παλαιός Πασόκος, χειμαρρώδης στο λόγο, παρορμητικός και εκφραστικός στις κινήσεις, υποστήριζε με πάθος τις πολιτικές του απόψεις, πολλές φορές μάλιστα προκαλώντας τον συνομιλητή του. Έφερα αμυδρά την εικόνα μία τέτοιας λεκτικής σύγκρουσης μαζί του, χρόνια πολλά πριν, της οποίας όμως το ακριβές περιεχόμενο ήταν αδύνατο να θυμηθώ. Το βέβαιο είναι πως αφορούσε γενικότερα στις πολιτικές εξελίξεις και το εξίσου βέβαιο είναι πως με εκνεύρισε αφόρητα.
Καθόσον έμενα σιωπηλός ανασυνθέτοντας την εικόνα του κυρίου, αυτός θεωρώντας πως βιώνω τη δραματικότητα του ερωτήματος, συνέχισε λέγοντας μου: Πιστέψαμε, ψηφίσαμε, ελπίσαμε, ακουμπήσαμε το όνειρο και τώρα τι; ο Στέφανος;
Δείτε επίσης: ΣΕΡΡΕΣ-ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: “Ένα παιδί μετράει κεφάλια” του Β. Τζανακάρη (ΦΩΤΟ)
Τώρα μάλιστα. Συνεννοηθήκαμε. Πρώην Πασόκος, που ανέβηκε, συνοδεία χιλιάδων συμπολιτών μας, στο δρεπανηφόρο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ για να σαρώσουν από κοινού σάπια κατεστημένα, εξωνημένους πολιτικούς και ανάλγητους δυτικοευρωπαίους που διψούσαν για ελληνικό αίμα. Νεοπροσύλητος στην Αριστερά είδε την ελπίδα να ροδίζει στο βάθος του ορίζοντα, πίστεψε στην προοπτική της ρήξης και της ανατροπής (τις γνώριζε – έστω αφηρημένα- τις έννοιες αυτές από τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ), ένοιωσε πως ήρθε επιτέλους η ώρα της κυβερνώσας αριστεράς, η ώρα που το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα (και αυτό το θυμόταν από τα παλιά «καλά χρόνια»)
Σήμερα μετέωρος με τις ήττες να πέφτουν σαν τα χαστούκια στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, βαδίζει και παραμιλά, ρωτώντας τούς εν δυνάμει συντρόφους του (μάλλον τους αναγνωρίζει από το μελαγχολικό τους βλέμμα), όπως η γοργόνα τους ναυτικούς: ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ; ΖΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
Αισθάνθηκα, ως συμπαθών και συμπάσχων, πως κάτι έπρεπε να πω, κάτι ν’ απαντήσω, κάτι τέλος πάντων να κάνω… Κοίταξα ψηλά τον συννεφιασμένο ουρανό και ανασήκωσα, με την ευλάβεια ιερέα μπροστά στο ιερό, τα χέρια μου. Υπομονή, είπα με ύφος εξομολογητή. Όλα θα βρουν το δρόμο τους.
Μάλλον δεν έμεινε ικανοποιημένος από την απάντησή μου, αφού απομακρύνθηκε αμέσως χωρίς την παραμικρή κουβέντα.
Συνέχισα και εγώ το δρόμο μου, νοιώθοντας ασυναίσθητα την έντονη επιθυμία να σιγοψιθυρίσω τους παρακάτω στίχους: Κάντε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός (με ψιλοενοχλούσε το γαλανός αλλά κάτι παραπάνω ήξερε από μένα ο στιχουργός) Κάντε υπομονή, μια νέα Αριστερά (ποιητική αδεία) ανθίζει στη γειτονιά… Σταμάτησα εκεί, δεν θυμόμουν τη συνέχεια…
Δείτε επίσης: ΣΕΡΡΕΣ: Πέρασε 40 μπουκάλια λαθραίο αλκοόλ
Και τώρα, τι; (του Κώστα Πασχάλη)
- Για να μαθαίνετε πάντα όλα τα νέα, κάντε like στη σελίδα μας olanea.gr
