ΣΕΡΡΕΣ: Το «χωριό» του Αγγελόπουλου που χάθηκε στα νερά της Κερκίνης

Το «Αγγελοχώρι» όπως το αποκαλούσαν οι ντόπιοι στις Σέρρες, «κτίστηκε» στα τέλη του 2001 στο ανατολικό ανάχωμα της λίμνης, ανάμεσα στα χωριά Μεγαλοχώρι και Λιμνοχώρι, με εντελώς παραδοσιακό τρόπο από πλίνθους, ξύλα, κεραμίδια κ.α. τα οποία συγκεντρώθηκαν από παλιά μισοερειπωμένα σπίτια της περιοχής.

Αφού ολοκληρώθηκε η κατασκευή του χωριού, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος περίμενε υπομονετικά, όχι μόνο να βυθιστούν τα σπίτια στα νερά της λίμνης, αλλά να δημιουργηθούν και οι αναγκαίες καιρικές συνθήκες, ομίχλη, κρύο, ψιλόβροχο και περιορισμένη ορατότητα, προκειμένου να ξεκινήσουν και να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα της ταινίας. Το έργο εξιστορούσε ουσιαστικά τα γεγονότα του 20ου αιώνα στην Ελλάδα -μέσα από τη σχέση δύο ανθρώπων- από το 1919 και την έλευση ομογενών προσφύγων από την Οδησσό έως το 1949 με το τέλος του ελληνικού εμφυλίου πολέμου.

Να σημειωθεί πως ο σκηνοθέτης, όλη την περίοδο των γυρισμάτων, είχε αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις με τα παραλίμνια χωριά, κάτοικοι των οποίων συνέβαλλαν με κάθε τρόπο στο γύρισμα της ταινίας, είτε ως κομπάρσοι είτε ως τεχνίτες στην κατασκευή των πλινθόκτιστων σπιτιών.

Η έμπνευση για την μουσική της ταινίας

Το αγγελοπουλικό τοπίο της Κερκίνης, ενέπνευσε την δημιουργό Ελένη Καραΐνδρου, να συνθέσει το βασικό θέμα της μουσικής που συνόδευσε την ταινία: «Το λιβάδι που δακρύζει».

Την εποχή των γυρισμάτων της ταινίας, και το διάστημα που ακολούθησε μετά την προβολή της στους κινηματογράφους το 2004, δεκάδες Έλληνες και ξένοι επισκέπτες έφταναν στο ανατολικό ανάχωμα της Κερκίνης, προκειμένου να θαυμάσουν και να φωτογραφίσουν το «Αγγελοχώρι» που η φήμη του είχε ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας. Έως σήμερα επαγγελματίες του τουρισμού στο βόρειο άκρο των Σερρών, μιλούν για το πόσο σημαντικά συνέβαλλε στην προβολή της Κερκίνης το «Λιβάδι που δακρύζει» και το κινηματογραφικό «χωριό» που στήθηκε πριν από 20 χρόνια, αυξάνοντάς σημαντικά εκείνη την εποχή την επισκεψιμότητα στην περιοχή, έως την καταστροφή του εντυπωσιακού σκηνικού, τόσο από τα νερά της λίμνης και των στοιχείων της φύσης όσο και από το πλιάτσικο επιτήδειων, που το αποψίλωσαν από οτιδήποτε χρήσιμο.

Δυστυχώς μετά το τέλος των γυρισμάτων, την ολοκλήρωση και την προβολή της ταινίας το 2004, οι αρμόδιες Αρχές στις Σέρρες δεν κινήθηκαν προκειμένου να διασωθεί το σκηνικό, ώστε να αποτελεί μια μόνιμη τουριστική ατραξιόν στην περιοχή της Κερκίνης. Παρά τις υποσχέσεις αρμοδίων εκείνη την εποχή, ουδείς ενδιαφέρθηκε στη συνέχεια προκειμένου το εντυπωσιακό σκηνικό, να «ξεστηθεί» οργανωμένα και να «κτιστεί» εκ νέου δίπλα στη Κερκίνη σε θέση που δεν θα το κατέστρεφαν τα νερά της λίμνης, αποτελώντας έναν σημαντικό πόλο έλξης επισκεπτών.

Το 2002 όταν ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος είχε επισκεφθεί και πάλι τις Σέρρες, σε μία εκδήλωση αφιερωμένη στον ίδιο, είχε δηλώσει απογοητευμένος εκφράζοντας την απορία του, γιατί οι τοπικές Αρχές δεν ενδιαφέρθηκαν ώστε σωθεί το «Αγγελοχώρι» ως μια σημαντική τουριστική ατραξιόν. Μία κίνηση που είχε γίνει το 2015 από τον Δήμο Σιντικής, στα όρια του οποίου γυρίστηκε η ταινία, προς την κατεύθυνση «κτισίματος» εκ νέου του χωριού σε ασφαλή θέση, παρέμεινε στα χαρτιά.

Σήμερα μόνο κομμάτι του κορμού του δέντρου που ορθωνόταν δίπλα από το διώροφη πλινθόκτιστη κατοικία στο κέντρο του «χωριού» εξέχει από το νερό, ενώ όταν πέφτει η στάθμη οι -διασκορπισμένοι στον πυθμένα- σωροί από τα τούβλα μαρτυρούν πως κάποτε εκεί βρισκόταν το «Αγγελοχώρι».

Η Σερραία φωτογράφος του «Λιβαδιού»

Η Σερραία φωτογράφος Χριστίνα Παπαφράγκου είχε αφιερώσει ώρες ολόκληρες την περίοδο 2001-2002, προκειμένου να απαθανατίσει με τον φωτογραφικό της φακό, στιγμές από τα γυρίσματα της ταινίας «Το λιβάδι που δακρύζει» όσο και από το «χωριό» που κτίστηκε μέσα στην Κερκίνη και στη συνέχεια χάθηκε στα νερά της. Μέρος των φωτογραφιών, παρουσιάστηκαν στη συνέχεια σε εκθέσεις φωτογραφίας στις Σέρρες, στην Θεσσαλονίκη και αλλού, με τίτλο: «Η λίμνη που δακρύζει».

Η Κερκίνη είναι από τις λίμνες εκείνες που «ερωτεύεσαι» με την πρώτη ματιά. Όπως την «ερωτεύτηκε» και ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, βραβευμένος και με τον «Χρυσό Φοίνικα» στο Φεστιβάλ Καννών το 1998, όταν βρέθηκε για πρώτη φορά στην περιοχή, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Δεν είναι μόνο τα δεκάδες σπάνια πουλιά -τα χρώματά και οι ήχοι τους- που φιλοξενεί ο υγρότοπός της και το μαγικό καθρέφτισμα των ορεινών όγκων που την περιβάλλουν στα νωχελικά νερά της. Είναι και η ηρεμία και η αύρα που εμπνέει το τοπίο, από όποια «γωνιά» και αν δεις την λίμνη, που αν και τεχνητό έργο, έγινε στη συνέχεια ένα με τη φύση.

Πληροφορίες:

kerkinilike.gr
facebook.com/christina.papafragou
theoangelopoulos.gr

Παναγιώτης Σαββίδης

• Για να μαθαίνετε πάντα όλα τα νέα, κάντε like στη σελίδα μας olanea.gr