Των Ελλήνων τον Πρώτο … (του Μάρκου Μπόλαρη)

16/01/2025

Των Ελλήνων τον Πρώτο … (του Μάρκου Μπόλαρη)

«Λέω: κι αυτό θα ’ρθει. Και τ’ άλλο θα περάσει.
Πολύ δε θέλει ο κόσμος. Ένα κάτι
Ελάχιστο. Σαν τη στραβοτιμονιά πριν από το δυστύχημα
Όμως
Ακριβώς
Προς
Την αντίθετη κατεύθυνση.»

Έτσι λέει ο Οδυσσέας Ελύτης
κι εγώ , απ’ το πρωί ,
το προς πρωί πρωί,
τούτο σκέβομαι,
τούτη την στραβοτιμονιά
προς την αντίθετη κατεύθυνση,
σε μέρες χαλεπές ,
σε μέρες
κατάπτωσης της Δημοκρατίας,
σε καιρούς
θητείας της Ανεπάρκειας,
σε μέρες
προβολής της Θρασύτητας,
σε εποχές
επιβολής της Προπέτειας,
σε μέρες
πρόκλησης της Ύβρης,
σε χρόνους
δίσεκτους κατάπτωσης θεσμών,
πού , τάχα,

Αχ ! Οδυσσσέα, πολυμήχανε,
που , πώς, πότε,
τούτη η στραβοτιμονιά,
μπαίνουν , τί λέω, ιδού ,
μπήκαν στην πόλη, οι οχτροί ,
κι εμείς , φωνάζαμε , ζήτω και γειά,
σε μέρες καταιγίδας,
τους ανίδεους προσποιούμαστε
σε εποχές που σαρωτικοί οι άνεμοι
της Νέμεσης και της Ιστορίας
Να συναχτούμε
Καιρός ,
σα Σήμερα , μαζί με τον Διογένη,
Άνθρωπον να ζητούμε έπρεπε,
τον Πρώτο των Ελλήνων
έπρεπε να αναζητούμε
σε γή , σ’ ουρανό, σε θάλασσα ,
κι είναι , όχι πολλοί , μα είναι βέλτιστοι
κι άριστοι και κράτιστοι ,
των Ελλήνων γόνοι , της Ρωμιοσύνης βλαστοί,
στης Οικουμένης την ευρυχωρία ,
εκεί, εδώ, παντού ,
τον Πρώτο των Ελλήνων
έπρεπε ν’ αναζητούμε,
Μά ημείς τε και υμείς ,
καυμένοι,
μίζεροι,
περιδεείς,
άπληστοι,
στενόχωροι,
μοιραίοι,
άβουλοι,
ξενόδουλοι,
ανυπόληπτοι,
ημείς τε άμα και υμείς,
που καιρός, πιά , σε εμάς για Αριστείες ,
και ποιός τάχα να γνοιαστεί
γιά των Ελλήνων τον κάλλιστο,
στης κακομοιριάς μας
το μπόι τ’ ανύπαρκτο,
που καιρός για μεγαλοσύνες
που, πιά, καιρός γιά αρετές
και τι μας γνοιάζει εμάς
πώς τον είπες, Λεωνίδα,
ο Λεωνίδας,
συμβάσεις και συμβόλαια της υποτέλειας,
της συναλλαγής, της ασυλίας,
και ποιός σκοτίζεται για Περικλήδες, σιγά,
και Αριστήδες και Σωκράτες,
αυτά γιά τους τουρίστες πράγματα είναι,
σοβαροί εμείς , αγέρωχοι,
στο ψιλικατζίδικο σουβενίρ θα πουλάμε
ίσως και σνιφαρίσματα πιό ‘κει
που καιρός , κακόμοιρε , έτσι που την ζωή σου
χάλασες εδώ , σ’ όλη την γή,

Α ! Κακόμοιρε, άπαξ , δίς, αρκετά,
αμείλικτη θα είναι η Ιστορία,
στην ανημπόρια σου την πολιτική , την διαπλοκή
αμείλικτη η νέμεση για την συγκάλυψη
στον ξεπεσμό των επιλογών της θεραπαινίδος,
αμείλικτη γιά το θάψιμο των Τεμπών,
Τι αστοχία , Χριστέ μου,
ενώ
τον Κάλλιστο ν’ αναζητούμε θα ‘πρεπε,
απ’ την χωματερή ξεφλίδια
μας εμφανίζουν !

Α ! Οδυσσέα , πολυμήχανε, της Ιθάκης
Κι εσύ , πάλιν, του Αιγαίου,
τούτη την στραβοτιμονιά απαντέχουμε,
ως πότε ,
Κι εσύ Λαέ , βασανισμένε , μην ξεχνάς …
Των Ελλήνων τον πρώτο
έχουμε χρεία ,
τον Κάλλιστο , τούτον !